Tango

Tango jest rodzajem tańca towarzyskiego pochodzącego z Buenos Aires (Argentyna) i Montevideo (Urugwaj). Taniec tango opiera się na muzyce o tej samej nazwie; tempo jest powolne, metrum parzyste 2/4. Charakterystycznym instrumentem muzyki tanga jest bandoneon. Tango argentyńskie jest tańcem bardzo sensualnym, pełnym pasji, a jednocześnie elegancji. Kroki nie są trudne - wystarczy nauczyć się kilku podstawowych, a następnie przeplatać je i lekko modyfikować.

Tango argentyńskie - historia tańca

Prymitywne formy tanga zaczęły powstawać już pod koniec XVIII wieku. Tango wywodzi się z hiszpańskich tradycji habanery i flamenco, które zostały zmieszane z „candombe” i przeszczepione na grunt Ameryki Południowej przez afrykańskich niewolników.

„Candombe” to styl muzyki oparty na bębnieniu charakterystycznym dla plemion bantu. Ten styl muzyki powstał w Montevideo, gdzie afrykańscy niewolnicy śpiewali i tańczyli „candombe” na ulicznych paradach. Powtarzali w refrenie słowa „cum-tan-go”, z których wywodzi się nazwa „tango”. „Candombe” natomiast z czasem przekształciło się w „milongę”, ale o tym w innym miejscu.

Tango (taniec i muzyka) stanowi część światowego niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości i w 2009 roku zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Styl tańca powstały około 1900 roku w Buenos Aires i Montevideo nazwano tangiem argentyńskim. Początkowo taniec ten wykonywano w różnego rodzaju lokalach i domach publicznych. Był to jedyny rodzaj tańca, oprócz walca i polki, w którym partnerzy obejmowali się. Cechą wyróżniającą tango argentyńskie była improwizacja. Do tej samej muzyki można było tańczyć różne figury i kroki.

Tango - z Argentyny do Paryża

W 1911 roku argentyński nowelista i poeta, Ricardo Guiraldes, napisał wiersz i odtańczył tango na oczach publiczności w lokalu w Paryżu. Dzięki niemu tango zyskało ogromną popularność wśród wyższych klas społecznych w Paryżu, a następnie w całej Europie. W 1913 roku tango argentyńskie stało się najbardziej popularnym rodzajem tańca na świecie. Ze względu na erotyczny charakter tańca, tango dało wolność kobietom i pozwalało na swobodę ruchów. Jednak nie wszyscy popierali tego rodzaju rozrywkę. Nieprzyzwoity taniec spotkał się z krytyką papieża Piusa X.

Tango argentyńskie szczególną popularność zyskało w międzywojennej Polsce. Obecne było w filmach, kabaretach, a nawet w reklamach. Śpiewał je Mieczysław Fogg, Adam Aston, Stefan Witas, a wykonywały takie gwiazdy jak Pola Negri czy Hanka Ordonówna. Tango zyskało popularność nie tylko jako taniec, lecz także jako utwór muzyczny. Rozwój kina dźwiękowego zapoczątkowało wykorzystywanie motywów muzycznych tanga w różnego rodzaju filmach.

Po 1955 roku, ze względu wprowadzenie stanu wyjątkowego w Argentynie, tango było znacznie ograniczone. Kontrolowano kluby, w których tańczono tango, wprowadzono godzinę policyjną. Popularność tego tańca spadła ze względu na niesprzyjające warunki panujące w kraju. Dopiero po 1986 roku tango ponownie rozkwitło. Stało się symbolem Argentyny i zyskało ponowną sławę na całym świecie. Tango argentyńskie, w przeciwieństwie do innych odmian, opiera się na improwizacji i ciągłym rozwoju - nigdy nie zostało skodyfikowane. Klasyczne tango argentyńskie charakteryzuje się zmysłowością i bliskością partnerów. Jest niezwykle emocjonalną odmianą tańca, w którym dominuje smutek, dramatyzm, romantyzm i melancholia.

Tango jest jak bycie zakochanym.

Tańczymy muzykę, a nie kroki.

Jesteśmy malarzami, improwizujemy zatapiając się w nutach.

Tango - smutna myśl, którą się tańczy.